البته که عصبانی هستم
دوبراوکا اوگرشیچ در کتاب البته که عصبانی هستم به تأثیر اتفاقات سرنوشت‌ساز سیاسی بر زندگی روزمره و حیات فکری اهالی قلم و اندیشه می‌پردازد و در قالب جستارهایی کوتاه این رنج و فشار را روایت می‌کند. اوگرشیچ که خود نویسنده‌ای تبعیدشده است، بر روی مضامینی مثل وطن و هویت فردی و جمعی دست می‌گذارد و موضوع انزوای خودخواسته و سیاسی را مطرح می‌کند. او با وجود اینکه بیش از سی سال است در هلند زندگی می‌کند، جستارهایش را به زبان مادری‌اش، کروات، نوشته و در خلال روایت کردن زندگی روزمره‌اش در کشوری امن و آرام، عصبانیت و خشم‌اش از رنج‌هایی که متحمل شده را بروز می‌دهد.