والدین
فکر می‌کنیم اگر مسیر را خودمان مشخص کنیم، فرزندمان کمتر اشتباه می‌کند و اگر به‌جای او انتخاب کنیم، کمتر آسیب می‌بیند.اما فراموش می‌کنیم که او برای ساختن زندگی خودش اینجاست، نه تکرار زندگی ما.
به بهانه‌ی محافظت، مسیر را می‌بندیم و فرصت تجربه‌کردن را از او می‌گیریم. با ایجاد ترس، او را از خطا دور می‌کنیم و اجازه‌ی یادگیری نمی‌دهیم.
ظاهرا در حال کمک به او هستیم، اما در واقع تلاش می‌کنیم آرزوهای خودمان را در او زنده کنیم تا به خودمان کمک کنیم.
و سال‌ها بعد، زمانی نتیجه را می‌بینیم که دیگر فرصت بازگشت نیست.
